Mist
Mist
“Mist in mijn hoofd, kou in mijn lijf. Ik vergeet zoveel. Ik voel niks en voel van alles. “.
De eerste wandeling die we maakten, was op het strand, een plek waar ze zo graag is. In de mist.
Het linkerdeel van de foto is toen gemaakt. Zo symbolisch voor de situatie.
Onlangs verloor ze haar moeder, haar maatje, haar beste vriendin, haar alles.
Zoveel verdriet, geen houvast meer in het leven, alsof ze zweeft zonder aarde onder de voeten. En ook: leegte. De dingen niet scherp meer zien, en tegelijk: wat kunnen ze ook scherp binnenkomen!
De vele momenten op een dag dat ze door voorwerpen geraakt wordt, omdat het aan haar doet denken. En ze ziet zichzelf de dagelijkse dingen doen, als in een mist, op de tast omdat haar hoofd en lijf bezig zijn. Met rouwen.
***
De tweede wandeling was er een blauwe lucht met wolken.
We konden zo ver kijken dat legio gedachten en mogelijkheden omhoog kwamen.
Haar verdriet was er nog, natuurlijk was het er nog! Dat verdriet, dat gemis, het gaat blijven.
Ze mag het de aandacht geven die het verdient. Delen met anderen. Er dwars doorheen gaan.
Want dan, heel langzaam, gaan er blauwe stukjes lucht ontstaan.
Momenten waarop ze aan de leuke dingen kan denken.
Momenten waarop ze iets moois ervaart en er van kan genieten.
Dat ontstaat alleen als al haar gevoelens er mogen zijn.
Ze ervaart naast de zware mistige momenten ook weer af en toe die luchtigheid. En is aan het onderzoeken, wie is zij zonder moeder, zonder haar maatje en hoe gaat ze haar leven vorm geven, voor altijd zonder haar?
***
Het verlies van een dierbare zal altijd bij je blijven. Een rouwproces is niet iets dat je moet doorlopen en er daarna klaar mee bent. Is dit negatief? Volgens mij niet.
Want je wilt degene van wie je houdt toch bij je houden?
Met alle mooie herinneringen die je samen hebt gemaakt. En al die momenten kunnen zomaar binnenkomen, als een wolk die voor de zon drijft.
Ze geven je even verdriet of boosheid, waarom ben je er niet meer?!
Maar je voelt de warmte er doorheen. De warmte van het houden van.
Dat gevoel blijft ook en is zo fijn.
Hé wacht, zie je die wolk op de foto? De foto die ik echt die tweede wandeling heb gemaakt?
Ze zag er een zacht hart in.
Ik zie de rafelige randen, maar ook de liefde die blijvend is.
Het is elke keer weer verrassend hoe symbolisch en helend de natuur is.
Ik ben dankbaar om mee te mogen lopen.
